Traditie

We krijgen een nieuwe keuken. Dit riep ik overigens vorig jaar ook al tegen familie en vrienden, want toen was de kogel eindelijk door de kerk. Na bijna twintig jaar aankijken tegen een keuken die we al lelijk vonden toen we het huis betrokken, na alle apparatuur al twee keer te hebben vervangen, en bij ieder apparaat dat kapot ging tegen elkaar zeggen dat dit nu echt een mooie aanleiding was voor een nieuwe keuken, hebben we dan eindelijk een keuken besteld. Lees verder “Traditie”

Sneeuw

Het sneeuwt. Ik werk thuis. Niet omdat het sneeuwt maar het is geen vervelende bijkomstigheid. Nu ik niet meer dagelijks 45 kilometer met de auto hoef te rijden naar mijn werk en de helse rit waarin ik daar vier uur over deed steeds verder achter me ligt, begint het plezier in sneeuw terug te komen. Lees verder “Sneeuw”

2018

Het eind van het jaar leent zich voor lijstjes. Voor terugblikken. Voor dankbaarheid. Ofwel voor het jaar dat achter je ligt ofwel voor het feit dat het bijna voorbij is.
2018 begon als tweede opeenvolgende jaar met een sterfgeval. Niet de beste start voor een jaar… Ik werd wees en voelde me daardoor ontheemder dan ik ooit had gedacht. Geen kind meer te zijn is heftig.
Gelukkig was er ook veel moois. Lees verder “2018”

Giechelen

In mijn tienerjaren las ik de Club, een soort Linda-avant-la-lettre. Het meidentijdschrift had naast de obligate make up-tips ook aandacht voor serieuze verhalen en in de vragenrubriek werd openlijk over seks gepraat, hetgeen voor het nodige gegiechel zorgde maar ook voor nuttige informatie. Ik herinner me hoe erg ik het vond toen het blad ophield te bestaan. Lees verder “Giechelen”

Bieb

Een van de voordelen van ergens midden in een dorp dat uit twee lange straten bestaat wonen, vond ik dat de belangrijke faciliteiten dichtbij waren. De belangrijke factiliteiten bestonden voor mij uit: het postkantoor (want: correspondentievriendinnen), het zwembad (lekker op de zonneweide bijkletsen en lezen) en de bibliotheek. Lees verder “Bieb”

Zilver

Als kind had ik iets aan mijn ogen. Het fijne weet ik er niet meer van, maar ik herinner me dat ik geen licht meer kon verdragen en voortdurend tranen in mijn ogen had. De oogarts ontdekte wel een afwijking in mijn oog, maar die was niet erg genoeg om een bril nodig te hebben en zeker niet voor de klachten die ik had.
Mijn oma van in de tachtig wist raad: zilver. ‘Geef dat kind zilveren oorbellen en ze heeft nergens meer last van!’ Lees verder “Zilver”

Herkenning

‘Hee, hoi!’ roep ik enthousiast, want zo begroet ik mensen die ik herken. Meteen erna bekruipt mij de twijfel. Niet zozeer of ik haar wel echt herken, maar meer of ze niet per ongeluk een hedendaagse collega is die ik nu tegemoet treed als was ze een schim uit een ver verleden. Lees verder “Herkenning”

Einde vakantie

Uit eten gaan als afsluiting van de vakantie heeft altijd iets wrangs. We hebben een geweldige week gehad, maar nu is die voorbij. Het is gedaan met het uitslapen, het rondlummelen in pyjama, museumbezoek en shoppen. Niet meer uren lui op de bank netflixen. Morgen moeten we weer in het gareel en zitten we als altijd vast aan de routine van vroeg opstaan, brood smeren en pauzehapjes maken. Lees verder “Einde vakantie”

End of an era

Soms gaan grote beslissingen in het leven gepaard met een enorme knal. Soms is het alleen een kwestie van wat mailtjes, een formulier dat op de bus moet en een onbestemd gevoel. Sinds gisteren is mijn tekstbureau opgeheven. Ik ben geen ondernemer meer, geen zzp-er. Ik ben opgelucht maar tegelijkertijd verdrietig en ik weet nog steeds niet of de afgelopen elf jaren nu als falen aanvoelen of als succes. Hoe dan ook is het, zoals mijn lief zo mooi zei ‘the end of an era’. Ik kan de balans opmaken, mijn wonden likken of mezelf juist een schouderklopje geven. Lees verder “End of an era”