Ingrid Mulder

Het is nog donker als ik wakker word. Ik hoor de regen tegen de ramen tikken. Er zijn dagen dat ik dan meteen denk aan de plannen die ik had waarvoor ik naar buiten moest en die ik nu beter kan herzien. Op andere dagen maakt de regen me aan het glimlachen, omdat die buiten is en ik lekker binnen, onder mijn warme dekbed, waarin ik me nog maar eens dieper in nestel.

Vandaag maakt de regen een herinnering in mij los, zo een die al jaren in een van de laatjes van mijn hart ligt te verstoffen. Lees verder “Regen”

Bijna negen jaar geleden jogde ik vijf kilometer aan één stuk. Twee keer. Eén keer tijdens de letterenloop en één keer als training in de aanloop ernaar toe. Daarna is het me nooit meer gelukt. Niet dat ik het niet probeer. Ik begin altijd vol goede moed aan het start to run programma van Evy, maar altijd is er iets dat me weer terugwerpt in de lessen.
Ik word ziek en kan daardoor een paar weken niet lopen. Ik ben op vakantie waar het heuvelachtiger, warmer, gevaarlijker, rotsiger en vul maar in is dan prettig is om te lopen. Ik heb het te druk gehad, het regende de hele tijd, het was glad op straat.
Dan begin ik weer helemaal opnieuw bij les 1. Lees verder “lopen”

Eigenlijk was het niet eens echt spijbelen.
Bij de grote puber waren de weinige lessen die ze had gehalveerd in verband met vergaderingen en de kleine puber was sowieso vroeg vrij. Zelf had ik de uren die ik zou werken volgemaakt en teveel muizenissen in mijn hoofd om meer te doen.
En dus konden we doen wat we wilden, ook zomaar de auto pakken naar het strand, al voelt een doordeweekse middag aan zee bijna per definitie als spijbelen. Lees verder “Aan zee”

‘Wat stom dat het steeds regent’, zegt de puber. Het is waar. Als ik naar buiten kijk is alles grauw en koud en nat. Het is stom. Alles is stommer als het regent. Net als de nacht. In de nacht is alles stom. Alles is veel erger ’s nachts en dat is ook stom. Ik kan het weten, want ik heb vannacht de klok ieder uur zien verspringen en het tergend langzaam dag zien worden. Een regenachtige, stomme dag. Niet eens een opluchting na een moeizame nacht waarin alles tien keer erger is dan overdag. Lees verder “Stom”

‘Ach, die Kerstdagen, daar hoef je je niet zo druk over te maken. Met Kerst laat niemand je alleen zitten. Het zijn die andere, grauwe, druilerige zondagmiddagen die ik altijd het ergst vond. Als niemand aan je denkt. ‘
Het zijn de woorden van een bevriende weduwe, die al langer ervaring heeft met de status. Ze werden uitgesproken in de zomer, na een van de wandelingen waaruit mijn hele afgelopen jaar leek te bestaan. Wandelen en klussen en huilen. En daarna weer vol goede moed wandelen. Lees verder “Kerst”

Terwijl ik stijf van de corona koorts op de bank hang druppelen de kerstkaarten binnen. Lieve wensen van mensen die aan ons denken. Het voert me terug naar een blog dat ik vorig jaar schreef, een paar dagen na kerst. Hoe ik het lot tartte door alvast kaarten in te slaan voor het jaar daarna. Alsof ik er voetstoots vanuit kon gaan dat ik er de volgende kerst nog zou zijn. Nu ik het teruglees lijkt het alsof ik een akelig vooruitziende blik had. Lees verder “Kerstkaarten”

Een tijd van rouw kent veel mijlpalen. De eerste verjaardag die je  kind zonder haar vader moet doorbrengen. Daarbij is die van jou zelf een eitje. De eerste keer dat hij niet een jaar ouder is geworden, maar voor eeuwig bevroren is in de tijd.
De eindmusical. In je eentje trots zitten te zijn. De eerste keer op vakantie met een persoon minder. Lees verder “Eeuwigheid”

Bij ons thuis was de was het domein van mijn lief. Niet omdat ik niet kon vouwen of strijken, maar omdat ik de was beschouwde als een van de meest frustrerende bezigheden van het huishouden. Het is nooit eens af. Zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat alle wasmanden leeg zijn, er niets meer op de lijn hangt en alles netjes in de kast is opgeborgen, weet je dat die status dezelfde avond nog voorbij zal zijn als iedereen zijn kleren van die dag ergens achteloos neersmijt, of met een beetje mazzel daadwerkelijk in de wasmand deponeert. En dan begint alles van voor af aan. Lees verder “Orde”

Of ik weet waar nummer 114 is. De man in het fluorescerend oranje pak overvalt me als ik net naar buiten loop met een blik en veger vol ingewanden. De overblijfselen van de prooi van kat K, die kennelijk heeft meegeluisterd met de persconferentie en nu solidair niet meer buiten de deur eet. Het is maandagochtend, de week moet nog beginnen en ik heb het smerigste klusje er al op zitten.

Lees verder “Maandagen”

‘Merk je nu ook dat je veel meer dingen kunt dan je dacht?’ vraagt de buurvrouw die had aangeboden mijn haar te verven.
Ik kijk in de spiegel naar het zielige hoopje waarin ik soms verander wanneer mijn lief ter sprake komt, en hoe het nu echt, ECHT met me gaat. Ik schud mijn hoofd. Ik kan nog steeds niks. Ik heb een totaal gebrek aan praktische vaardigheden. O, natuurlijk, ik kan dingen regelen, instanties achter de broek zitten, financieel overzicht creëren en ingewikkelde brieven lezen. Maar al die handige, nuttige vaardigheden die bij mijn lief wel aangeboren leken te zijn, dingen waar je echt wat aan hebt, die ontbeer ik.
Lees verder “Balanceren”