Reddingsboei

‘Haha,’ grinnikt de twintiger, ‘ik heb een leuk filmpje!’
Aan zijn gezicht te zien is het iets waarbij ik er niet te best van af kom, dus dat ik ernaar uitkijk om te zien wat hij bedoelt kan ik niet zeggen.
‘Het heet: als je op vakantie gaat en je moeder print het hele internet uit!’

Ik kijk beschaamd naar het mapje dat ik heb samengesteld en dat (in de traditie van eerdere vakanties) de naam “Belangrijke Papieren” zal krijgen. Met hoofdletters om de ernst ervan te benadrukken. De routes  zitten erin, en de bevestigingen van alle airbnb reserveringen. En verder de polis van de op het laatste moment afgesloten reisverzekering (had ik niet een doorlopende genomen vorig jaar? Maar bij welke aanbieder dan ook alweer?) en de tickets van het evenement waar we naar toe gaan en waarvoor ik in een efficiënte bui alvast plaatsen heb gereserveerd.

Het voelt ineens een beetje suf om dat te hebben, altijd onder handbereik ook, het liefst in het vak in het autoportier (We zouden toch eens de Belangrijke Papieren kwijtraken!).
De tickets kunnen immers digitaal getoond worden en alle airbnb-informatie staat in de app op mijn telefoon. Voor de route vertrouwen we gewoon op autovrouw en hebben we geen uitgeprinte kaart nodig.

Hoe kan ik uitleggen dat het mijn houvast is, mijn middel om overzicht te houden, het gevoel te hebben dat alles onder controle is?
Ik denk terug aan die eerste keer dat we naar het verre Z gingen, zonder mijn lief, met alleen mij aan het stuur. Geen verstandige volwassene naast me, die me kon geruststellen als er iets toch niet zo liep als we hadden gedacht. Niemand die het gewicht van alles met me kon delen.
Ik deelde de reis op in stukjes die ik kon overzien en printte alles in de goede volgorde uit. Een stapeltje papieren voor iedere dag, gebundeld in een dun mapje met post-its als tabbladen. Het was mijn enige manier om het overweldigende van de onderneming terug te brengen naar overzienbare proporties. Om op weg te gaan in het vertrouwen dat het zou gaan lukken. Zelfs mét mapje viel dat niet mee, maar zonder had ik me totaal verloren gevoeld. Het was mijn reddingsboei, dat mapje met plannen, en overzicht.

Iedere dag kon er iets uitgehaald worden als de reis vorderde. Het voelde als een opluchting. We hadden steeds minder papier nodig om op te bouwen.

Inmiddels zijn we een paar lief-loze jaren verder en ben ik ervaren in het alleen staan. Bovendien is deze trip geen echte reis, maar meer alleen maar een vakantie. Er zijn minder te rijden kilometers en we zijn in een land waarin ik de taal redelijk kan verstaan. Het printen was niet meer nodig geweest, ik had best zonder die Belangrijke Papieren gekund. Het mapje komt alleen nog het opbergvak in het portier uit als we een adres willen weten en we onderweg te weinig bereik hebben om het op te zoeken in de telefoon. Volgend jaar kan ik beter van tevoren alle adressen invoeren in autovrouw bedenk ik. Note to self.

Ik merk dat ik dat laatste hardop heb gezegd als ik mijn reisgenoten zie fronsen. Daarna gaan ze weer verwoed bezig op hun telefoon. Vast om een ander filmpje op te zoeken over een moeder die iets genants doet dat ze doet denken aan mijn gedrag. Ik glimlach. Het is eigenlijk best geruststellend dat ik niet de enige ben die kennelijk een beetje raar is.