Ik had meer foto’s moeten maken.
Ik kijk naar de kiekjes van Sinterklaas die One Drive me vandaag voorschotelt. Herinner je je deze nog? En natuurlijk herinner ik het me. Ik zie de kleine koppies naast de berg kadootjes die nog groter lijkt doordat zij nog zo klein zijn. De verwachtingsvolle spanning op hun gezichten. Mijn lief die een gedicht voorleest. Ook zonder dat weet ik nog wel hoe het was.
Maar ik had meer foto’s moeten maken. Niet alleen die obligate uitpakfoto, niet alleen hoe hij het gedicht omhoog houdt naar de camera, een duim omhoog gestoken.
Nee, al die andere momenten tussendoor, die had ik vast moeten leggen.
Zijn verontschuldigende glimlachje als hij merkte dat ik het vreselijk vond dat hij mijn gedicht vernaggelde door de klemtoon verkeerd te leggen bij het voorlezen.
De blik die hij met mij uitwisselde toen de twintiger als ukkie per se zijn gymschoenen aan wilde. Want dan kon hij harder rennen, dacht hij. Het was in de tijd dat we de buurman nog vroegen om rond zevenen hard op het raam te bonzen. Ons ukkie wilde zich nu eens niet laten overvallen door de zak met kadootjes op de stoep. Het plan was om zodra hij het gebons hoorde naar de voordeur te snellen en dan achter de piet aan te rennen. Dat moest natuurlijk op gympen.
Of hoe wij schaapachtig naar elkaar die keer dat de puber, op dat moment nog een vurig gelover, de pakjes die we hadden opgeborgen in de kledingkast had ontdekt. We bereidden ons voor op “Het Gesprek” maar de puber was vooral superverbaasd: ‘Hebben jullie echt niet gemerkt dat de Pieten dit vannacht hebben gebracht?’
Ik had een foto moeten maken van zijn opgeluchte grijns bij de wetenschap dat we de onthulling nog een jaartje konden uitstellen. Van hoe hij zich net als ik realiseerde dat dit een anekdote was die we nog jaren zouden vertellen.
Ik scroll door de foto’s van weleer, kies er een paar golden oldies uit om in de uitgedunde gezinsapp te delen en hou met moeite een snik binnen. Ik denk aan al die foto’s die ik had moeten nemen, alle foto’s die ik nog had moeten kúnnen nemen, dit jaar en nog vele jaren voor ons.
Als ik opkijk van mijn scherm zie ik zijn glimlach voor me. En ik realiseer me dat ik wel degelijk de goede foto’s heb. Niet in mijn telefoon maar in mijn hart. Mijn arme hart dat iedere keer weer een beetje breekt als ze ineens oppoppen, maar dat me tegelijkertijd verwarmt en zorgt voor een glimlach door mijn tranen heen.
