Auteur: Ingrid

Nooit ben ik zieliger dan in december. Het is de kou, de regen. Het gebrek aan licht en tegelijkertijd het overschot aan lichtjes overal. De aankondigingen voor kerstborrels en – lunches. De kaarten die mij een gezellige tijd toewensen die ik al een paar jaar niet meer associeer met Kerst.
Hoe eenzaam ik me kan voelen als ik de kerstreclames op tv zie of twee oudjes op straat zie lopen, met langzame voorzichtige pasjes naast elkaar, een doos pas aangeschafte kerstballen voorop het rekje van de rollator. Wanneer ik Sinterklaaskadootjes inpak en me de eeuwige items op het lijstje van mijn  lief herinner. Het lijstje waar ik nooit meer iets van hoef te kopen. Lees verder “Ziek zijn in december”

De telefoon gaat in het drukke restaurant waar ik met mijn collega’s ben neergestreken.
‘Ik ben goedgekeurd!’ tettert de puber in mijn oor. Ik kan hem bijna niet verstaan met alle achtergrondgeluiden om me heen. Snel sta ik op van tafel, zoek (tevergeefs) een rustiger plekje en vraag: ‘Wat zeg je?’
Ik had het telefoontje verwacht maar pas later op de dag. En nu het komt word ik er toch door overvallen. Lees verder “Goedgekeurd”

“Wil je herinneringen zien?” vraagt onedrive. “Een jaar geleden? Vijf? Zeven?”
Nou nee, denk ik. Vandaag even niet. Toch klik ik, nieuwsgierig als ik ben, op de pagina met fotootjes, me mentaal schrap zettend. Lees verder “One Drive”

Ik heb hier al vaker gefietst na het overlijden van mijn lief.
En ook al vaker huilend.
Maar nog nooit naar deze bestemming, op dit rustige uur van de dag. Lees verder “Kerk”

Vorig jaar heb ik twee verboden uitgevaardigd die strikt nageleefd moesten worden. Nu moeten al mijn verboden dat, maar ik heb het ouderlijke overwicht van een kanarie en in het kader van “pick your battles” heb ik me bij een hoop overtredingen van mijn regels neergelegd. Lees verder “Auto’s”

Wanneer je door de bizar grote paleistuinen loopt en je klein en nietig weet op de trappen naar een gebouw waarin ooit echt mensen hebben gewoond en geleefd zou je bijna vergeten dat hier ook de sporen zichtbaar zijn van een meer recente geschiedenis. Eentje die ik nog heb meegemaakt. Lees verder “Moeten”

‘Je denkt toch gewoon dat je in Frankrijk bent?’ vraagt de puber, de armen wijd om al het moois om ons heen te omarmen. Ik snap het gevoel: de zon, de blauwe lucht, de temperatuur en dan de overdadige paleizen met oneindige raampartijen en prachtig aangelegde tuinen. Het heeft iets Frans, maar tegelijkertijd is het Duitser dan Duits.
Er zijn mooie ruime parkeerplaatsen, niet al te duur en goed aangegeven. Er zijn overal toiletten, die bovendien schoon en netjes zijn. Bij het kaartverkooppunt waarderen ze het als je je in je steenkolenduits verstaanbaar probeert te maken, maar ze schakelen zonder te vragen of je in verlegenheid te brengen op het Engels over, alles om jou maar op je gemak te laten voelen.
Waarom,  vraag ik me steeds vaker af, zou je in vredesnaam naar Frankrijk gaan als Duitsland ook een optie is? Lees verder “Duitsland”

In de vijfde klas van de middelbare ging ik op werkweek. Bij ons op school kon je uit twee bestemmingen kiezen: Parijs of Berlijn. Natuurlijk koos ik de laatste. Ik had geen Frans meer in mijn pakket, maar belangrijker nog: in Parijs zou ik heus nog wel een keer komen, redeneerde ik, maar Berlijn… Berlijn was een buitenkansje. Wie ging er nou naar een stad achter het ijzeren gordijn? Het was nu of nooit, dat wist ik zeker. De gedachte dat eens de muur zou vallen en Berlijn net zo’n gewone bestemming werd als Praag of Lissabon kwam niet eens bij me op. Lees verder “Berlijn”

‘Dag huis!’ zeg ik. Dag tuin, denk ik er achteraan, dag opbergschuur. De pubers zouden het niet begrijpen. Generatiedingetje. ‘Dag poezen,’ zeg ik daarom maar. Normaal zou ik nu even opzij kijken, met het scheve beverige lachje dat mij eigen is als we op vakantie gaan. Dat lachje dat alle beren op de weg probeert te negeren. Dat zich paniekerig afvraagt: hebben we alles wel bij ons? Hebben we niet teveel mee? Is de verzekering wel geregeld, zijn alle ramen dicht, hadden we niet nog ergens een water- , lucht- gaskraan moeten dichtdraaien? Waarom willen we eigenlijk weg van thuis? En wat als…. Lees verder “Thuis”

Dit, dacht ik, terwijl ik me in een innige omhelzing stortte, dit heb ik dus gemist, drie jaar geleden.
Het was niet eens de bedoeling dat we in een rijtje bij de deur zouden staan om iedereen te verwelkomen. Liever niet zelfs, had ik van tevoren gedacht. Ik wilde geen stijve condoleancerij, geen tranen voordat het eigenlijk was begonnen. Maar het kwam zo uit;  het ene moment stonden we nog met iemand te praten die van ver kwam en dus aan de vroege kant was, het volgende moment kwam de stroom mensen op gang. En iedereen wilde even knuffelen, laten merken dat ze meeleefden. Ook nu nog, drie jaar later. Op een manier die, toen we de eerste schok nog amper te boven waren, niet kon en, merkte ik nu,  zo hard nodig was geweest. Lees verder “Mooi”