Onder de oppervlakte

Ze zeggen wel eens dat je met kleine kinderen kleine zorgen hebt en met grote kinderen grote. Afgelopen week leek die stelling maar al te waar te zijn. We stresten wat af met zijn drieën. De puber moest twee herexamens doen, om het volgende schooljaar niet bij voorbaat met drie-nul achter te staan. De kleine puber bleek een aantal minder goede cijfers te hebben verdonkeremaand en de stof die de dag erna tot minimaal een zes moest leiden werd minder goed begrepen dan we hadden gehoopt. Lees verder “Onder de oppervlakte”

Flodderiaans

‘Je krijgt steeds meer ruimte,’ zegt de aannemer optimistisch als hij zuchtend en steunend een nieuw pak tegels naar boven sjouwt.
Hij heeft geen ongelijk, maar helemaal waar is het ook niet. Ons huis krimpt en iedere dag komt het een beetje strakker te zitten.
Bij het begin van de verbouwing, zo’n drie decennia geleden, kwam er een grote vrachtwagen voorrijden met alle benodigde spullen die in ons huis moesten worden opgeslagen. De huiskamer leek wel de showroom van een badkamerspecialist, met alle kranen, wastafels, wc-potten, badkamermeubels en dozen en dozen vol tegels. We schoven op en schikten in en zelfs daarmee konden we het bad niet kwijt. Dat kreeg een plekje in de tuin. Lees verder “Flodderiaans”

Beter

Het is een bekend gegeven: als je zwanger bent zie je overal zwangeren om je heen.
Ook als je rouwt lijkt je overal wel iets over leed of verdriet te zien.
Er waren plaatjes op linkedin en twitter. Over rouw, over verdriet, over missen. En deze week leken ze allemaal op mij van toepassing.
“Waarom vind je het zo erg als iemand zegt dat hij kan zien dat het beter met je gaat?” vroeg een vriendin. “Het gáát toch ook beter met je?”
Het leek een eenvoudige vraag maar het antwoord was te ingewikkeld om meteen te bedenken. Hij triggerde iets. Pas later, toen ik allang weer thuis was na onze wandeling wist ik het: soms. Soms gaat het beter met me. Niet altijd. Maar soms wel. Lees verder “Beter”

Feest

En ineens is het weer tijd voor feestjes. Twee jaar lang heb ik er niet over hoeven na te denken, omdat niets kon, niets mocht en niets veilig was. Maar nu iedereen weer uit zijn hol kruipt en we kennelijk collectief hebben besloten dat Corona de pot op kan, blijkt er van alles te vieren te zijn.
De uitnodigingen vliegen me om de oren; kom langs, kom borrelen, kom feesten. Het lijkt wel of ineens iedereen verjaart, een andere baan heeft of een half leven lang bij elkaar is.
Op het pleintje waar ik woon was deze tijd altijd al een drukke. Een enkel kind was jarig in januari of februari, maar vanaf half april begon het echte feestseizoen, met ieder weekend wel een reden om bij elkaar te komen. Lees verder “Feest”

Lentefair

‘Zul je zien dat het me meer kost dan het me oplevert,’ had ik van tevoren nog gezegd. Ik ken mezelf, een leuke beurs heeft aan mij een goede. Ik vind altijd stands met dingetjes die ik niet kan weerstaan. En hoeveel boeken zou ik nu helemaal verkopen op zo’n zonnige middag in mei?
Toch had ik toegezegd te komen. De beurs in kwestie heette de Lentefair en de boekhandel waar ik zou signeren was van de kleindochter van mijn oude buurvrouw. Je zou voor minder naar het verre Drenthe afreizen. Lees verder “Lentefair”

Keuzes

De Engelsen hebben er een prachtige term voor: “Pennywise, poundfoolish”.
Over kleine aankopen uren dubben en je uiterste best doen het goedkoopst uit te zijn, terwijl je bij grote uitgaven niet op een eurootje meer of minder let.
Ik heb iets dergelijks met beslissingen. Wat kan ik lang twijfelen over welk notitieboek ik moet gebruiken, of de vulpen die ik op het oog heb wel echt zijn geld waard is, en welke kleur inkt ik zal gebruiken. Een auto daarentegen kan binnen een half uur aanschaffen. Goed merk, niet te oud, ziet er goed uit. Inpakken en wegwezen. Lees verder “Keuzes”

Ballen in de lucht

‘Ik weet echt niet meer hoe ik dat vroeger deed,’ hoorde ik iemand verzuchten. Ze had het over de drukke week die voor haar lag, de volle agenda, afspraken en belangrijke zaken die in haar hoofd om voorrang streden. Het duurde even voor ik me realiseerde dat zij het over voor en na de coronatijd had. Al die sociale verplichtingen, leuke en minder leuke, al die werkafspraken, bijeenkomsten, vergaderingen, alles waar ze vroeger haar hand niet voor omdraaide. Nu dat de afgelopen twee jaar allemaal min of meer stil heeft gelegen kost het moeite het oude ritme weer te vinden. Lees verder “Ballen in de lucht”

Trots zijn

Het was een drukke week, zo’n drukke week dat ik nauwelijks aan andere dingen kon denken dan aan puur praktische. Geen tijd voor rouw, of diepe gedachten.
Er moest gewerkt worden, ook op kantoor, en ik was bijna vergeten hoe dat ook alweer moest. Mijn collega grapte de volgende dag, toen ik een appje stuurde met de vraag of ik misschien mijn oplader had laten liggen, dat het weer als vanouds was. Het achterhalen van vergeten opladers en snoeren, het regelen van een nieuwe toegangspas omdat de oude ineens geblokkeerd was. Lees verder “Trots zijn”

Boek!

Ineens was het er: mijn boek.
Nou ja, de proefdruk.
Het kwam op zo’n dag waarop mijn concentratie een snipperdag had genomen en ik alles aangreep om op te kunnen kijken van het scherm.
De tuinmannen die hun auto tamelijk prominent in de straat hadden geparkeerd en nu druk in de weer waren met spullen die ze naar een tuin sjouwden. Notabene naar die van de buren die de meeste misbaar hadden gemaakt over de auto van mijn tuinlui omdat ze graag minimaal twee meter ruimte rond hun wagen hebben bij het uitstappen.
De verrichtingen van een man die een garage kwam opmeten en de wedjes die ik met mezelf afsloot over wat de reden daarvoor was.
Het geluid van de post. Lees verder “Boek!”