Belofte

Vandaag los ik een belofte in.  De laatste belofte die nog openstaat tussen mijn lief en mij. De laatste die ik ooit hardop heb uitgesproken naar hem, waarvan ik zeker weet dat hij hem gehoord heeft. Het is tegelijkertijd één van de eerste die ik ooit aan hem heb gedaan. De enige die ik nog niet heb vervuld.

De beloften daarna zijn fluisterend uitgesproken, het donker van het universum in, als ik alleen in mijn bed lag. Dat ik het ging redden met de kinderen. Dat ik ze zou opvoeden tot fijne, goede volwassenen. Op sommige dagen afgezwakt naar dat ik dat in ieder geval zou proberen.
Dat ik weer gelukkig zou worden. Vaak met gekruiste vingers omdat het te moeilijk leek. Te onwaarschijnlijk ook.

Maar deze belofte is echt. En hij staat al vanaf mijn achttiende.
In het steegje tussen de garage en ons huis, waar we altijd zoenend afscheid namen nadat hij me op de fiets naar huis had gebracht beloofde ik hem voor zijn drieënvijftigste verjaardag een Playboy cadeau te doen. Maar, zei ik er dreigend bij, ik zou dan wel alle modellen voorzien van papieren bikinitjes, omdat hij als “dirty old man” niet moest denken dat ie zich aan jonge vrouwen mocht verlustigen. Old man. Dat dacht ik toen. Drieënvijftig leek eeuwen van ons verwijderd.

Dus daar ging ik. Naar de boekhandel.
Of het een kadootje was. En of ze hem moesten inpakken.
Ja, een kadootje wel, maar nee, inpakken was niet nodig. Ik moest immers nog aan de slag.

Het covermodel krijgt een bikini met flamingo’s. Ik heb ergens een papiertje gevonden met ongeveer hetzelfde motief als het overhemd waarin mijn lief is gecremeerd. Ik probeer daar niet te lang bij stil te staan, want ik moet mijn aandacht houden bij wat ik aan het doen ben.

Het gaat maar net, ik moet passen en meten om het kledingstuk uit het papier te krijgen. En dat is nog maar de eerste. Voor een blad dat je leest voor de interviews valt er nogal wat te bedekken. Het is een hele klus.

Een klus die nog eens wordt bemoeilijkt door mijn tranen. Ik zie mijn lief voor me. Zijn verbaasde lach bij het uitpakken. Dat ik het niet was vergeten. Mijn eigen verbazing, dat hij het ook nog wist. Meteen daarna wisselen we een blik van vertrouwen. Natuurlijk wisten we het allebei nog, we weten alles nog. Hoe het voelde, die eerste verliefdheid, hoe het was toen we nog bij onze ouders woonden en niet ieder moment dat we wilden bij elkaar konden zijn. Hoe de liefde groeide en de verliefdheid bleef. Alles weten we nog.
Alles weet ik nog. Ik ben de enige die alles nog weet.

Er vallen tranen op het papier, maar ik zet door. Dat ik de term “Miss Wet Bikini” een heel andere lading geef is iets waar we ongetwijfeld samen hard om hadden kunnen lachen.