Vakantieperikelen

Ik staar naar de datum in de mail. Het kan natuurlijk niet. Het moet een vergissing zijn. Ik kijk vast verkeerd, mijn bril is smerig, ik zie dubbel omdat ik te hard gewerkt heb vandaag, te lang achter de computer heb gezeten.
Maar het staat er toch echt. Diploma-uitreiking op xxx.

Maar dat kan helemaal niet. Dan zijn we er niet. Zelfs niet in de buurt. Ik heb net gisteren het huis geboekt waar we een aantal nachten verblijven. Heb de overnachtingen onderweg geregeld, de routes geprint, de bootovertocht betaald.
Ik leunde al stiekem een eindje achterover, voor een keer zeer tevreden met mezelf. Goed geregeld, en de auto is ook nog onlangs nagekeken. Alles ligt op schema. Wat houdt ons nog tegen?

En nu dit. De diploma-uitreiking twee weken later dan ik dacht.
De datum die ik in mijn hoofd had staat al maanden in de agenda in de keuken, eerst in de oude die tot het einde van dit schooljaar liep en daarna pende ik het netjes over in de nieuwe die al in mei bleek in te gaan en die verder nog zo heerlijk maagdelijk leeg en netjes is. Ik zette er een grote cirkel omheen en plakte er een gezellige sticker bij. Een datum om niet te vergeten. Ik heb de vrienden opgetrommeld die al sinds het eerste afzwemmen de plaats van enthousiaste opa’s of oma’s innemen zodat er tenminste nog wat mensen komen opdagen bij de heuglijke gebeurtenis.

Eerst word ik boos. Wie haalt het in zijn hoofd om op zo’n laat moment de diploma-uitreiking te verplaatsen? Maar dan zie ik een mail uit het begin van het schooljaar waarin ook al de juiste datum werd genoemd.

Hoe dan? Hoe dan?
Is het geestelijke verval nu dan echt ingezet? Ben ik nu al zo suf/ dom/ vergeetachtig geworden? Maar hoe kom ik dan bij die eerdere datum? Ik verzin dat toch niet zomaar?

‘Ik denk dat ik het gehoord had van iemand,’ zegt de puber dan. Een verontschuldigend glimlachje erbij. ‘Ik dacht dat dat klopte.’

Het verklaart iets, maar nog lang niet alles. Want wat is er gebeurd met controle, mails aandachtig lezen etc? Het blijft een mysterie, tenminste een beetje. En al hou ik van mysteries in boeken en in mijn eigen schrijfsels, in het echte leven zijn ze toch voornamelijk vervelend en een beetje ongemakkelijk.

Hoe dan ook moet er actie worden ondernomen. De vakantie moet worden uitgesteld. De boottocht, de overnachtingen onderweg, het huisje waar we zullen verblijven.  Ik mail met verhuurders van airbnb met klinkende Zweedse namen als Morton en Ole. Ik put me uit in excuses en voeg er een paar charmante steenkolenzweedse zinnetjes uit duolingo aan toe. Er kan een hoop, maar ook een hoop niet en dat levert annuleringen op en nog meer excuses. Ursäkt, Förlåt. Mijn fout, begrijp ook niet hoe het mis heeft kunnen gaan.

“Er is niemand gewond”,  schrijft één van de verhuurders terug, wat ik maar vertaal als dat er geen man overboord is.
Ze heeft wel gelijk. Er is niemand gewond. Mijn ego misschien, en mijn gezonde verstand dat me er wel tig keer op heeft gewezen dat ik toch echt zelf de mails van school goed moet lezen.

‘Nu maar hopen dat ze wel slaagt,’ zegt de twintiger doodleuk, ‘anders heb je alles voor niets gedaan.’
Het zet de dag van de uitslag nog meer op scherp. Ik voorzie nu al hartverzakkingen, knikkende knieën en rode vlekken in mijn nek.
Maar gelukkig is er niemand gewond.