Bouwmarkt all over again

Het was ook te naïef natuurlijk. Even op zondagmiddag naar de bouwmarkt om een kraan te kopen ter vervanging van de oude die amper zes jaar na de installatie van de keuken al aardig aan het wegteren is. Vooral dat  “even”, hoe haalde ik het in mijn hoofd. Had ik dan niets geleerd van eerdere ervaringen?

Het ergste zou pas ná de aankoop komen, dacht ik. Maar vriend G had beloofd de kraan te installeren, hij was er zelfs al een paar keer op teruggekomen, dus ik wist zeker dat het niet zomaar een loze kreet was. Al wat ik hoefde te doen was de kraan in kwestie aanschaffen.

De jongen die mij hielp, althans dat probeerde, keek me een beetje vertwijfeld aan toen ik niet alle correcte termen wist. Ik maakte het universele gebaar voor een uittrekbare douchekop, noemde het een sproeier en voelde de frustratie opkomen toen hij niet begreep wat ik bedoelde. Maar ja, hij was dan ook eigenlijk van de verfafdeling. En verstand hebben van kranen is iets heel anders, dat snapte ik ook wel.
De deskundige die hij voor me zou roepen kwam niet opdagen en degene die nog wel een poging deed mij iets te verkopen verzekerde me dat de kraan die ik wilde niet meer “in” was en dus uit het assortiment.

De volgende dag zijn de kansen gekeerd. Er staat er één online. Met een vette korting ook nog (misschien waren ze inderdaad niet meer “in” bedenk ik). Helaas niet thuis te bezorgen, maar ik kan hem diezelfde middag nog ophalen bij een filiaal in het naburige H.
Hahaha, lach ik in mijn vuistje. Hahahaha, lacht de bouwmarkt nog veel harder.
Ik word gebeld. De kraan is er niet meer. Of nou ja, hij is er wel, maar alleen een showmodel en die is verre van compleet.
Maar, zegt de jongen aan de telefoon, hij hoeft dan ook maar tien euro te kosten.
‘Maar op jullie site staat dat ie bij jullie te koop is.’
‘Ja, dat komt omdat hij in de voorraad zit.’
‘Nou, dan wil ik graag één zo’n kraan uit de voorraad,’ zeg ik geduldiger dan ik me voel.
‘Oké, dat is dus dat showmodel.’
‘Maar je zegt net dat die incompleet is.’
‘Ja, maar hij kost dan ook maar een tientje.’
‘Ik wil natuurlijk een complete kraan.’ Het lijkt mij een logische constatering, maar eerlijk gezegd begint het gesprek de grenzen van de logica te tarten.
‘Die hebben we niet.’
‘Maar dat staat wel op jullie site. Ga je dat dan weghalen?’
‘Nee, want op de site staat dat we hem op voorraad hebben.’
‘En dat hebben jullie niet.’
‘Jawel, maar niet compleet. En,’ zegt hij er nog maar eens bij, ‘voor slechts een tientje.’
‘Maar ik heb het hele bedrag al betaald!’
De jongen is niet uit het veld te slaan. ‘Dat krijgt u uiteraard terug.’

Hoe leg ik deze vrolijkerd uit dat ik geen geld terug wil? Ik wil een kraan. Gewoon een kraan en geen halfbakken bouwpakket voor tien euries of welke korting hij me dan ook maar wil geven.
‘Ik vind het heel vreemd dat die kraan nog steeds op jullie website staat,’ zeg ik alleen maar.
Ik hoor hem glimlachen aan de andere kant van de lijn. ‘Dat kan ik goed begrijpen,’ antwoordt hij, ‘dat u dat vreemd vindt.’
Fijn dat nog iemand het begrijpt, denk ik, want ik begin zo langzamerhand te denken dat ik een zelfgefabriceerd Chinees praat tegen een boer uit Friesland. Ik blijf nog een hele tijd naar de telefoon staren nadat ik heb opgehangen, alsof ik me niet kan voorstellen dat ik dit gesprek echt heb gevoerd.

Dan vat ik met de moed der wanhoop nog één keer de koe bij de horens.
De kraan in kwestie blijkt volgens internet te koop bij de bouwmarkt waar ik gister in persoon was. Geen showmodel, geen verzameling onderdelen. Gewoon de kraan die ik wil. Niet “in”, maar wel op voorraad. Zo gemakkelijk kan het zijn. Al durf ik dat pas hardop te zeggen als ik hem daadwerkelijk in handen heb. Zo is het dan ook wel weer.