Briefjes

Mijn moeder had geen moeite met briefjes schrijven. Als ik als tiener vanwege hoofd- buik- of andere (al dan niet imaginaire) pijntjes geen zin in of puf voor mijn huiswerk had, dan was zij niet de beroerdste om dat op papier te zetten voor de docent in kwestie. Niet alle briefjes die ze schreef werden overigens ook ingeleverd. Die keer dat ze, om mij onder een uur nablijven uit te laten komen, aan de leraar Engels schreef dat hij mij vast niet uit de klas had gestuurd wegens luidruchtig gedrag als hij wist hoeveel kabaal ik thuis maakte. Of dat briefje om mijn broer voor het een of ander te excuseren, dat ze in de Sinterklaastijd op rijm had gezet. Dan maar liever op de blaren zitten.

Als ik terugkwam en niemand thuis vond dan was er altijd een briefje, meestal met een knopspeld in de vitrage voor de achterdeur gestoken. Dat er op hetzelfde papiertje stond waar ik de sleutel kon vinden vond ik dan weer wat minder handig. Maar dat kon gewoon, in dat dorp. Het was overigens ook de eerste plek waar iemand die kwaad in de zin had zou kijken.

Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik eens met mijn lief meeging naar huis en in een leeg huis kwam. Waar iedereen was, vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Lag er dan geen briefje? En wat was het plan met eten? Moest er iemand koken? Hij wist het niet, zou het wel zien. Ondenkbaar bij mij thuis.

Later zou ik alle brieven, kaarten en krabbels die hij mij gaf bewaren en o, wat ben ik daar nu blij om. Ik zei eens tegen hem dat ik ergens had gelezen dat het belangrijkste altijd in de P.S. stond. Daarna stond er bijna altijd een P.S. onder zijn brieven. P.S. Ik hou van je. Vaak gevolgd door een P.P.S. : het belangrijkste staat in de P.S.

Ook in mijn eigen gezin zijn er briefjes. Ik leg, zelfs als ik weet dat de kinderen pas wakker worden nadat ik allang terug ben, een briefje neer dat ik even een rondje ga lopen.
‘O, heb je vanochtend gejogd?’ vroeg de twintiger laatst op een willekeurige dag. Hij had een briefje van dagen eerder gelezen, dat nog ergens in de keuken circuleerde. Ik was verbaasd maar wentelde me dankbaar in zijn trots op mij.

De briefjes die ik zelf vind zijn vaak wat zakelijk van toon. Over kat K bijvoorbeeld, die  niet aanwezig was op het moment dat de twintiger naar zijn werk moest, en dat ik dus niet moest vergeten hem alsnog te voeren. Soms over onontbeerlijke dingen die ik echt op het boodschappenlijstje moet zetten. Vanillesuiker en zulks.
Maar soms gelukkig ook alleen maar om me een fijne dag te wensen.

Vandaag vond ik een lief briefje op het aanrecht. En net als vroeger stond het belangrijkste in de P.S. Dat ik in de koelkast moest kijken. Daar lag mijn broodtrommel, gevuld voor een werkdag. De yoghurt voor mijn ontbijt in een bakje ernaast.
Goed voor de eerste glimlach van de dag.

Vanuit kantoor app ik hoe heerlijk het ontbijt was en hoe fijn de lunch.
P.S., denk ik er achter aan, ik hou van je.
P.P.S. Het belangrijkste….