‘Zooo schattig, mam! Kwam ze met een rieten mandje aan de deur, met daarin de mini’s om te ruilen!’
Er was weer eens een actie bij de supermarkt. En al ben je dan een twintiger of een bijna-niet-meer-puber, enthousiast kun je er klaarblijkelijk nog steeds van worden. Of ik niet even iets duurs kon kopen, zodat we meer mini’s tegelijk zouden krijgen. De twintiger hield de aanbiedingen van het kaliber twee plus drie gratis nauwlettend in de gaten, in de hoop dat ik me zou laten verleiden tot het inkopen in grootformaat.
Met het sparen kwam ook de ergernis van de dubbelen. Ze wisten precies welke ze nog moesten hebben en iedere dag werd ik op de hoogte gehouden van het ontbrekende aantal.
Mijn voorstel om in de buurtapp te vragen of iemand al spaarde en of er geruild kon worden, hoewel natuurlijk als grap bedoeld, werd eenstemmig omarmd en zodoende wisten we meteen in welk huishouden de mini-gekte nog meer was toegeslagen.
Het voerde me terug naar vervlogen tijden toen er wuppies, moestuintjes, gogo’s, dierenplaatjes, vierkante knuffeltjes en wat al niet meer werden gespaard. Mijn lief die een stapel plaatjes meekreeg naar het werk om daar met zijn collega’s uit te wisselen. Voor de kinderen natuurlijk, alles voor de kinderen. Hele lijsten werden er bijgehouden, wie wat had en wat er nog ontbrak aan de verzameling. De verzameling waar, als hij eenmaal compleet was, vervolgens nooit meer naar om werd gekeken. Het sparen werd er niet minder fanatiek om.
‘Ik ga straks wel even bij haar langs,’ sprak de twintiger, ‘met mijn stapel dubbelen.’
Dat hoefde al niet meer, want het buurmeisje in kwestie kwam zelf al langs. Vol gespannen verwachting. Aan haar arm een rieten mandje met wat zij te bieden had. Het gaf haar een roodkapje-achtige vibe, al was ze met haar lichtblonde haar eerder een goudlokje. Zodra ze met de twintiger begon te onderhandelen kon ik me zomaar voorstellen hoe ze de beer die op haar stoeltje had gezeten terecht zou wijzen.
Er werd wat heen en weer geschoven. Er waren blije gezichten. De rij mini’s die vrijpostig in de huiskamer staat uitgestald werd wat langer.
‘Zó schattig!’ vond de twintiger. Ik glimlachte minzaam.
Een paar dagen later is ze er weer. Ze heeft er nog maar één nodig, kondigt ze aan, en als ze van de twintiger hoort dat hij die dubbel heeft is haar hele dag goed. Aan de dubbelen die zij in de aanbieding heeft hebben wij niet zoveel, blijkt.
‘Jammer,’ hoor ik de twintiger zeggen als hij haar uitlaat, ‘maar ik ben blij dat ik jou in ieder geval heb kunnen helpen!’
Ik hoor mezelf grinniken. Wie is er hier nu schattig?
