Achttien jaar geleden stond ik kleren te passen voor mijn vaders begrafenis. Het was mijn liefs verjaardag. De verkoopster vroeg of het voor een speciale gelegenheid was en ik moest huilen in het pashokje.
We hadden een huisje gehuurd, om een weekje bij mijn ouders te kunnen zijn nu het met mijn vader niet zo goed ging. Ik had nog mijn twijfels van tevoren, dacht aan hoe moeilijk het zou zijn weer weg te gaan terwijl hij nog steeds zo ziek was. Aan hoe ik nog een keer zou willen, en hoe erg ik zou balen als dat niet kon. Mijn lief overtuigde me dat we dan in ieder geval die week hadden gehad, die niemand ons meer kon afnemen.
Die zondag -moederdag- pakten we onze koffers in en brachten de dag door met de gebruikelijke regeldingen voor een weekje weg. Tegen de twintiger die toen nog een ukkie was deden we alsof het zomaar een vakantie was en we probeerden hem niet teveel te laten merken van onze bedrukte stemming.
Die middag kwam het telefoontje dat we maar beter nu al konden komen. Die avond was onze realiteit ineens totaal veranderd.
We hadden niets in onze koffers dat geschikt was voor een begrafenis en zodoende moesten we wel gaan shoppen. Misschien hoopten we wel dat mijn liefs verjaardag daardoor wat meer lucht kreeg dan wanneer we die dag net als de dagen ervoor in mijn bedroefde ouderlijke huis waren.
Stom dat ik juist aan die verjaardag moet denken. Er zijn zoveel geweest die leukere herinneringen opleveren. Op zonnige dagen in de tuin van zijn ouders. Die keer dat ik de deur open liet staan toen ik zijn cadeau uit de auto wilde halen waardoor hond M de vrijheid rook en er vandoor ging. Verjaardagen in het studentenhuis. De eerste keer in ons grote-mensen-huis in Z waar de bestelde meubels nog niet waren gekomen en de gasten moesten zitten op het oude studentenhuis-tweezitsbankje en door henzelf meegebrachte klapstoelen. Zijn eerste verjaardag als vader toen de aandacht meer uitging naar de kleine spruit dan naar de jarige.
Zoveel bijzondere dagen samen, zoveel verleden. En nu het besef dat dat verleden steeds langer geleden raakt. Misschien is dat het, dat me doet terugdenken aan die eerste verjaardag die een zwart randje had, de eerste keer dat die dag niet alleen maar een feestelijke was.
Wat ons nu rest is een rij toekomstige verjaardagen zonder slingers of cadeaus, zonder ballonnen of feest. Een rij die alleen maar langer zal worden, terwijl er geen herinneringen meer bijkomen.
We eten zijn favoriete maaltje, ik en de twee mensen in wie ik hem zo herken. In de hoek van de kamer hangt de folieballon van de verjaardag van de twintiger, die het stug heeft volgehouden tot vandaag. En zo wordt het toch nog een beetje feest. Of in ieder geval een herinnering erbij.
Denk aan jullie!