Ingrid Mulder

De trap moest geschilderd worden. Dat vond mijn lief. Ik vond dat ook, maar op de lijst van Dingen Die In Huis Moeten Gebeuren (met hoofdletters voor het gewicht ervan) stond deze klus niet bepaald bovenaan. Toen mijn lief aankondigde dat hij de vrije dagen in de meivakantie zou gebruiken om te klussen had ik dan ook niet verwacht om thuis te komen in een stank die mij de adem benam van een afbijtmiddel waartegen geen lijmrest bestand was. Na ettelijke dagen bikken, schuren, vullen en meer schuren kon ik dan aan de slag met de grondverf. Ik hou van schilderen. Ik ben er niet goed in, maar ik doe uitstekend alsof en daar word ik erg vrolijk van. Natuurlijk zat ik binnen een paar minuten onder de grijsblauwe vlekken. Ik keek er niet van op. Gelukkig hebben we terpentine in huis, de vriend van iedere schilder. De geur brengt me altijd meteen terug naar de eerste zomer met mijn lief, toen we samen het jeugdhonk van de kerk schilderden en ook daar word ik vrolijk van. Lees verder “Trap”

Langzaam druppelen de foto’s binnen. Ik heb mezelf nog nooit zo vaak gezien met een leesbril op. Of met een taartje naast me waar ik maar niet aan toe kwam door het praten en het signeren. Lees verder “Boekpresentatie”

Mijn eerste boek kwam uit in 2009. Tijdens de voorbereidingen voor de boekpresentatie drong het ineens in volle omvang tot mij door dat mijn vader er niet bij zou zijn, dat juist hij, die altijd geïnteresseerd was in mijn schrijven, niet meemaakte hoe ik mijn kinderdroom waarmaakte. Ik kon niet anders dan er iets over zeggen in mijn speech, hoe bang ik ook was dat ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen. Ook zonder deze potentiële tranenbom was spreken voor een groep al spannend genoeg. Lees verder “Haperen”

Bij de bushalte kom ik een bekende tegen. We raken aan de praat en ze vertelt dat ze een nieuwe baan heeft. We zijn het met elkaar eens dat het wennen aan een nieuw jargon misschien wel één van de lastigste dingen is aan van werkkring veranderen. Lees verder “Afkort.”

Op 13 mei 2007 overleed mijn vader. Het was Moederdag, de eerste Moederdag met kleine Mien erbij. Drie dagen later, op de verjaardag van mijn lief, stond ik kleding te passen voor de begrafenis. Op de vraag van de verkoopster voor welke gelegenheid het was, barstte ik in huilen uit. Lees verder “Moederdag”

‘Jij gaat verliezen! Jij gaat verliezen!’ scanderen de jongste kinderen van het plein als de tieners zich met het spel gaan bemoeien. Het is er het weer voor: het spel met plastic flessen vol water die met een bal moeten worden omgegooid. Zoals bij ieder spel duurt het gesteggel over het vaststellen van de regels langer dan het spelen zelf. De tieners trekken zich niks aan van het gezang van de kleintjes en doen hun best de flessen van de andere deelnemers om te tikken. Lees verder “Flessen”

Het huis is nog in diepe rust als ik naar beneden sluip. Zachtjes, om de rest niet te storen. De poes steekt een smekend koppie boven het ruitje in de deur uit. Ik leg mijn vinger op mijn lippen. Natuurlijk krijgt hij meteen eten, al was het maar omdat ik niet wil dat hij iedereen wakker maakt met zijn klaaglijk gemiauw. Bij de waterkoker verbijt ik me. Kan het geborrel niet wat zachter? Moet het ding heen en weer schudden op zijn grondvesten voor het theewater geeft? Koud water is geen optie. Een glas hete thee hoort bij het ritueel. Lees verder “Rust”

 

Vroeger was ik supermama. Ik kon alles. Althans, in de ogen van de mientjes. Ik repareerde knuffels alsof ik nooit iets anders had gedaan, wist tranen binnen een seconde te drogen, kon verkeerslichten op groen blazen (hier sloeg de eerste twijfel toe, moet ik bekennen. Het ging zo vaak niet goed dat moeilijk vol te houden was dat ik dit talent bezat), kon het kanaal overzwemmen, en mooie dromen blazen om nachtmerries te verjagen. Lees verder “Superkrachten”

In november 2011 verscheen mijn kinderboek Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken en het Verloren Legioen. Ik vatte het ambitieuze plan op om op alle scholen in mijn dorp een exemplaar van mijn boek te brengen voor in de schoolbieb. Je kunt het meisje wel uit de provincie halen, maar niet de provincie uit het meisje… in het dorp waar ik opgroeide waren vier scholen; drie openbare en één Christelijke. Ik had me dus iets verkeken op de klus die ik mezelf had opgelegd. Maar liefst achtentwintig scholen heb ik bezocht. En daarbij nog de school waar mijn vriendin A actief is in de schoolbieb, de school waar een andere vriendin juf is, én natuurlijk mijn eigen oude schooltje. Waar de kinderen van veel van mijn klasgenoten nu naar mij luisterden en onder de indruk waren van de échte schrijfster die bij hen langskwam. Lees verder “Vragen”