Ingrid Mulder

First world problems, je kunt er maar druk mee zijn.
En eerlijk gezegd is het na en tussen alle echte sores door ook wel eens fijn om ‘last’ te hebben van luxeproblemen.
Dit keer was het het zwembad.
Mijn lief en ik hebben jarenlang de eindeloze cyclus doorlopen die kennelijk bij warm weer en een tuin van normaal formaat hoort: zwembad van de Kruidvat kopen, zwembad opblazen, water erin, zwichten voor het gejammer van de kinderen dat het koud is, met emmers warm water sjouwen, blaadjes in het water zien vallen, de rand van het zwembad zachter zien worden, opnieuw proberen op te blazen, lek constateren, hopen dat het meevalt, het zwembad langzaam zien wegkwijnen, nieuw zwembad van de Kruidvat kopen. Lees verder “Luxeproblemen”

O ja, dat kon ook nog. Tussen al het nieuws over Corona en de gevolgen ervan en de nasleep en de maatregelen of toch weer niet, of alvast dansen of het hart voor vrijheid, zou je bijna vergeten dat er ook nog andere ziekten bestaan dan covid 19. Dat je ook nog gewoon kunt hoesten zonder dat je corona hebt.  Snotteren zonder dat het lange termijn effecten heeft.
Bij het eerste kriebeltje in mijn keel kreeg ik het al enigszins benauwd. Maar… zei mijn rationele hersenhelft, ik heb het al gehad. En bovendien een prik in mijn mik…
Zegt niets, zei het hysterische hypochonderstemmetje. Ik ga vast dooooooooooood…. Lees verder “Verkouden”

‘Het is ook nooit goed of het deugt niet,’ zei mijn vader vroeger als ik als puber niet voor-  of achteruit wilde en wat hij ook deed tegen het verkeerde been was. Ik moest er deze week een paar keer aan denken. Niet eens omdat mijn eigen pubers dwars of vervelend of alleen maar puber waren, maar omdat ik zelf geen vrede kon sluiten met het universum. Lees verder “Onredelijk”

‘Ik heb je “hij” genoemd in een tweet’.
De puber kijkt op van één van de schermen waarop hij bezig is. ‘O. Cool.’ En weg is de blik, want wat er op een scherm gebeurt is natuurlijk per definitie interessanter dan alles daarbuiten.
Toch weten we allebei dat achter dat onderkoelde antwoord een wereld van emoties schuilgaat.
Net als die keer laatst, toen de man op het terras waar we net samen hadden geluncht de “dame en heer” een fijne dag wenste. Het zelfvoldane glimlachje dat de buitenwereld zag was maar het topje van de ijsberg. Lees verder “Hij”

Op een gegeven moment is het erin geslopen, ik weet niet eens precies wanneer, dat aan een tien op school een extra beloning werd gehangen. Ik heb nooit geloofd in waardering afhankelijk maken van het cijfer op school. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen een klasgenoot mij het systeem dat zijn ouders hanteerden uitlegde: voor iedere zes kreeg hij een gulden, voor iedere zeven twee, drie voor een acht, en voor een onvoldoende moest hij geld inleveren. Mijn ouders deden daar niet aan. Wij kregen alle drie hetzelfde voor ons rapport. Altijd. Ook al stond mijn broer dat jaar op blijven zitten, en was mijn lijst immer zonder onvoldoendes. Negens, zessen, een vijf, het maakte niet uit. Gelukkig niet. Van mijn allereerste rapportgeld op de middelbare kocht ik een elpee van Shakin’ Stevens. Ik kan hem nog in handen voelen. Voorop stond de zanger in smoking, achterop in zijn stoere jeanspak. Ik was de koning te rijk en dat gevoel was echt minder geweest als mijn broer geen elpee had kunnen kopen van zijn rapportgeld. Lees verder “Tien”

En toen viel er een voetballer neer op het veld. Hartstilstand, out of the blue. We zaten er gelukkig niet zelf naar te kijken, maar we wisten het meteen. Al was het maar omdat mijn twitter tijdlijn ontplofte. Er was geen ontkomen aan. Lees verder “Trigger”

In de categorie “onderweg kom je altijd iets tegen” zien we tijdens een wandeling een man tegen een paar half-manshoge letters geleund staan. Er moet nog iets met die metalen en zo te zien behoorlijk zware letters, dat is duidelijk, maar eerst heeft hij pauze. Misschien wacht hij op zijn maten of verzamelt hij alleen maar moed om de robuuste letters verder te dragen. Hij ziet eruit alsof hij elk moment een zakje shag tevoorschijn kan halen om geroutineerd een sigaretje te draaien, met één vinger een los stukje tabak van zijn tong halend voor hij het vloeitje dichtlikt. Lees verder “Nuchter”

En toen kon ik ineens niet meer vasthouden aan mijn beleid om – ondanks de toegestane versoepelingen- alleen naar markt en supermarkt te gaan. Het kwam door het weer. Er komt altijd veel door het weer, daar weten we in Nederland alles van. Blaadjes op de rails, omgevallen bomen, collectief chagrijn door weer een verregend voorjaar. Lees verder “Versoepeling”

Zó geniepig is het, zo venijnig. Niet op de hoogtijdagen slaat het toe, de dagen waarop iedereen het begrijpt, waarop mensen ‘Ach ja, natuurlijk’ zeggen en ‘neem je tijd we denken aan je.’
Nee, juist in die gewone week. De week waarin het eindelijk wat warmer wordt, we weer naar buiten kunnen, we weer wat mogen. Net als het op het werk best lekker gaat en ik het idee heb dat ik niet alleen mijn volledige werkweek aankan, maar ook nog aardig zinnige dingen zeg.
Dan gaat het ineens niet meer en is iedere dag een bezoeking. Alles is een herinnering die pijn doet of een besef van nooit meer. Lees verder “Zo’n week”

Ik heb een tijd gehad dat ik iedere vakantie een oorontsteking opliep. En nooit, echt nooit op een gelegen tijdstip (voor zover dat kan bij een oorontsteking). Nooit als we in een stad waren vol goede faciliteiten, of op een normale doordeweekse dag waarop alles open was. Nooit in de buurt van een apotheek waar je in verstaanbare taal goed advies kon krijgen.
In Italië moest ik bij gebrek aan een huisarts direct naar een ziekenhuis. Daar bezwoer de arts mij dat ik een lethal infection had. (Gelukkig bleek het vooral een kwestie van slecht Engels spreken te zijn, en bedoelde ze een kleine infectie, maar de schrik zat er goed in). In Israel kreeg ik twee dagen voor ik terug zou vliegen fikse oorpijn. En alsof die timing niet beroerd genoeg was, viel de dag op het Joods Nieuwjaar zodat het hele land plat lag. Uiteindelijk moest ik naar een ziekenhuis net buiten de stad, waar ik al voor het inchecken honderd dollar armer was.
Thuis is het al niet anders. Er zijn dingen die nooit gebeuren op een normale maandag of dinsdag. Lees verder “Fijne maandagen”