Soms gaan grote beslissingen in het leven gepaard met een enorme knal. Soms is het alleen een kwestie van wat mailtjes, een formulier dat op de bus moet en een onbestemd gevoel. Sinds gisteren is mijn tekstbureau opgeheven. Ik ben geen ondernemer meer, geen zzp-er. Ik ben opgelucht maar tegelijkertijd verdrietig en ik weet nog steeds niet of de afgelopen elf jaren nu als falen aanvoelen of als succes. Hoe dan ook is het, zoals mijn lief zo mooi zei ‘the end of an era’. Ik kan de balans opmaken, mijn wonden likken of mezelf juist een schouderklopje geven.
Elf jaar geleden begon ik als zelfstandige, naast mijn baan. Ik had een bewogen jaar achter de rug, waarin mijn vader ziek werd en overleed, en het op mijn werk niet zo lekker liep, maar waarin ik ook na een moeizame zwangerschap een heerlijk tweede mientje kreeg. Grote levensgebeurtenissen geven je focus. Ik besefte dat het tijd werd om aandacht te geven aan waar ik echt blij van werd: schrijven. Ik had genoeg boeken over schrijven gelezen om te weten dat inspiratie langskomt bij degene die komt opdagen en ik wist uit ervaring dat ik, eenmaal bezig met een verhaal, als vanzelf op nieuwe ideeën kwam. Toch zat ik regelmatig in lange schrijfloze periodes, waarin de wanhoop toesloeg of ik ooit weer iets zou weten te verzinnen. Als ik maar met schrijven bezig zou blijven, dacht ik, dan zou ik vanzelf ook inspiratie krijgen voor mijn fictie-projecten. Het idee voor een tekstbureau was geboren.
Inmiddels ben ik zeven boeken verder, met over het algemeen fijne recensies. In die zin heeft mijn ondernemerschap aan zijn doel beantwoord. Ook ben ik ervaringen rijker die ik anders niet had opgedaan en heb ik contacten aan projecten overgehouden die ik nog altijd koester. Maar het avontuur legde ook genadeloos bloot waar ik niet goed in ben, of wat ik beter anders had kunnen doen. Zo voel ik me verloren op netwerkbijeenkomsten en ben ik een nul in zelfpromotie en acquisitie. Ik lijd aan een ernstige vorm van het imposter-syndroom, oftewel de altijd aanwezige angst door de mand te vallen.
En nu is het doek gevallen. Geen btw bonnetjes meer bewaren, geen facturen meer sturen met het mooie logo dat een bevriende vormgever voor mij ontwierp. De belettering op de auto heb ik al eerder met behulp van de mientjes, een buurjongen en een aantal föhns vakkundig verwijderd.
En nu? Nu niks. Nu leegte. Natuurlijk ben ik nog steeds een schrijver, en ook nog altijd in voor leuke fijne schrijfklussen. Een wijzer mens ben ik ook, één die kan terugkijken op elf bijzondere jaren en uitkijkt naar nog veel meer mooie in de toekomst.
Dag Ingrid, ik vind je besluit dapper, en getuigen van grote zelfkennis. Zoals je al zegt; je bent nog steeds schrijver, alleen geen ondernemer meer. Niemand is overal goed in, en dat is absoluut geen schande. Bovendien ben je 7 boeken verder, chapeau!
Succes met alles wat er nu op je pad gaat komen, want als er een deur dichtgaat, gaat er aan een andere kant weer een open….
Groetjes, Astrid
dank je wel, Astrid!