Bij ons thuis werden bietjes alleen gegeten in het zuur, uit glazen potten met dikke buiken, als wat je nu met een moderne term een side dish zou noemen. De eerste keer dat ik ze als maaltijd at was in een studentenhuis dat zo dicht bij het spoor lag dat om de zes minuten horen en zien je verging. Kon je nagaan hoe het zou zijn als je in Amsterdam woonde, zei de bewoonster relativerend, waar nog veel meer treinen reden.
Ik was meteen weg van de zoete, aardse smaak, de prachtige rode kleur, het maaltje dat eindelijk eens wat anders was dan de gebruikelijke rijst met prut die medestudenten je voorzetten.
Sindsdien kook ik ze graag, bietjes, ook al blijven mijn handen de hele middag rood na het schillen en ook al doe ik er alleen mezelf een plezier mee. De mientjes gruwelen bij alles wat er vaag op lijkt en mijn lief staat er op zijn best onverschillig tegenover.
Vandaag besluit ik bietenhumus te maken, een experiment dat aantoont hoe druk ik het heb. Ik ben geen keukenprinses en probeersels als deze onderneem ik alleen als ik tegen iets veel dringenders aanhik, dat ik uit alle macht probeer te vermijden.
Ik heb een deadline. Mijn bijdrage aan een vervolgthriller die ik met negen andere auteur schrijf moet af. Terwijl ik zou moeten nadenken over het volgende probleem waarin ik onze hoofdpersoon zou moeten storten, schil ik de bieten en snij ze in kleine blokjes. De perikelen rond de zoon spoken door mijn hoofd als ik het water opzet. Ik denk, open een blik kikkererwten, zoek de staafmixer en vertoef in mijn hoofd in 1992 toen de hoofdpersoon met een groep vrienden in het bos een confronterend spel speelde.
Natuurlijk kan ik niet alles tegelijk. En natuurlijk geeft dat, als je met bietjes werkt, een grote bende. Mijn keuken zit onder de rode spetters en lijkt meer op het decor van een thriller dan de warboel in mijn hoofd. Als vanzelf begint de inspiratie te stromen. Dat is het mooie van thrillerschrijver zijn, dan zie je overal wel een bloederig complot in.
