Bij ons thuis kwamen tweedehands kleren er niet in. O, er werd heus wel eens een spijkerbroek doorgeschoven van mijn broer naar mij en ik kan me herinneren dat ik kleren van een nichtje kreeg, maar echt tweedehands, dat was mijn ouders te armoedig. Liever goedkoop nieuw dan kleren die van een ander waren geweest. Ik kan nog de schaamte voelen van moeten passen in een goedkope winkel waar geen paskamers aanwezig waren.
‘Niemand die het ziet,’ zei mijn moeder, ‘ze letten heus niet op jouw onderbroek!’
Precies wat je niet wilt horen als je jezelf zo klein mogelijk maakt tussen twee kledingrekken.
Pas toen ik een documentaire zag over hoeveel kleding wordt weggegooid en welke impact dat op het milieu heeft besloot ik zoveel mogelijk tweedehands te kopen. Ik moest even wat overwinnen, maar tegenwoordig vind ik het bijna een sport om bij de kringloop iets leuks te scoren.
Preloved, noemt een dame die ik volg op insta het, en ik ben dol op die term. Sowieso heb ik natuurlijk een zwak voor voorwerpen waar een verhaal aan zit.
Het jasje bijvoorbeeld, dat mijn moeder in 1983 kocht voor een bruiloft en dat ik op mijn vijftiende twee seizoenen lang droeg als buitenjas. Volgepakt met buttons tegen van alles en nog wat en met de revers omhoog, om de truttigheid van het jasje tegenwicht te bieden. Inmiddels hangt het in mijn kast en doet het (zonder actie-buttons) prima dienst bij wat formelere gelegenheden.
Ook aan het T-shirt dat ik vandaag aantrek voor een lesje pilates zit een verhaal. Een flink aantal jaar geleden bestelden mijn lief en ik een paar shirts voor de toen nog redelijk kleine pubers. We keken vreemd op toen er een enorme doos arriveerde en bij het openen werden we nog meer verrast. Maar liefst twaalf kledingstukken in verschillende maten en vormen zaten erin, allemaal met de opdruk “Underwood 2020”. Als echte House of Cards-liefhebbers wisten we meteen waar het op sloeg. We glimlachten. Hier was een hele familie van die hard fans. Hoodies waren erbij, en shirts met lange mouwen, kindershirtjes en één in de maat XXXXXXXL waar mijn lief en ik met zijn tweeën in pasten en dan nog ruimte over hadden voor een kind of drie. Een heel dikke vader, stelden we ons voor, een paar wat slankere ooms en tieners die waarschijnlijk allang blij waren dat ze konden wegduiken in hun hoodie als hun familie per se een familiefoto wilde maken in allemaal dezelfde kledij. Misschien zouden ze de shirts dragen op de verkiezingsdag voor een nieuwe president.
We namen contact op met de verzender, maar terugsturen was duurder dan een nieuwe lading verschepen en dus mochten we alles houden. De 3000 x XL trui bevorderden we tot poetsdoek en de rest verdeelden we onder House of Cards fans die we kenden. Een aantal items hielden we zelf.
In het shirt met lange mouwen is mijn lief gestorven. Het was zijn favoriete thuiswerk-trui. In de lockdown kon je hem erin uittekenen.
Ik glimlach bij de herinnering aan onze verbazing bij het uitpakken van de bestelling terwijl ik het T-shirt aantrek dat me liever is dan het ding verdient, ook al is de opdruk nog steeds grappig en houdt het op de een of andere manier altijd die afkledende pasvorm. Het is dan weliswaar niet direct tweedehands, maar het is zeker preloved, door wat ik in gedachten voor me zie als een gezellige grote familie die zich bij het bestellen al verkneukelden om hun toekomstige outfits. Er zit in ieder geval een verhaal aan. Alleen dat al maakt het leuk.
Misschien is het wel gewoon zo dat tweedehandsies me een beetje aan mezelf doen denken: ook in en aan mij zit immers een verhaal (of wat) en ook ik ben preloved.
Xox
❤️