Ingrid Mulder

‘Mijn ouders maken nooit iets af,’ hoor ik Grote Mien zeggen tegen een vriendin. Ze zegt het met de opgewektheid van iemand die het leven neemt zoals het komt, niet als iets waaronder ze gebukt gaat. En toch komt het aan. Ze heeft gelijk. De keuken, die in mei is geplaatst is nog steeds niet af, waardoor onze woonkamer al een paar maanden voelt als een tijdelijke behuizing in afwachting van betere tijden. De regenboogtrap die op papier zo’n leuk idee was, is verworden tot een onderwerp van een blog van meer dan een jaar geleden. Zo zijn er meer onafgemaakte dingen in huis. Projecten noem ik ze liever. Dat geeft nog de illusie dat ze ooit… misschien wel snel… Lees verder “Project”

Als we even neerstrijken op een trap die in de stenen is uitgehouwen merken we dat we niet de enigen zijn. Het is warm in het safaripark. Warm ook op deze trap, met alleen een klein strookje schaduw vlak tegen de rotsmuur. Toch komen er steeds meer mensen hier zitten. ‘Voor de zeeleeuwenshow, denk ik. Die om drie uur begint.’
Mijn lief kijkt bedenkelijk op zijn mobiel. Dat is pas over drie kwartier. Toch besluiten we te wachten. In dat kleine streepje schaduw. We smeren ons in met zonnebrandcrème,  delen het stukje stokbrood en de fles water die we bij ons hebben en wachten. Terwijl ik met logisch nadenken aan de hand van de schaduw probeer uit te vogelen welke kant de zon opdraait en of ons strookje schaduw dus zal toe- of afnemen, bekijk ik de mensen om ons heen. Lees verder “Hesje”

Eén van de eerste anekdotes die ik te horen kreeg toen ik verkering kreeg met mijn lief was hoe onsterfelijk belachelijk zijn moeder zich had gemaakt toen ze tijdens een vakantie bij het verlaten van de bakkerswinkel ‘pain!’ riep in plaats van ‘au revoir!’ Dat de andere leden van het gezin zwijgend en zonder enige vorm van beleefdheid de winkel in- en uitgingen vertelt het verhaal niet. Dat is kennelijk normaal gedrag in den vreemde. Lees verder “Anekdote”

Als er iets nivellerend is, dan is het wel hitte. Je zou zeggen dat het campingleven op zichzelf al een eind maakt aan standsverschillen, maar niets is minder waar. De één heeft een nog grotere en nog luxere caravan dan de ander en daarmee ook een nog grotere en luxere auto nodig om hem te trekken. En hoe cool het ongebonden leven van rondtrekken met zo goed als niets ook is, sommige tentjes blijven hoog scoren op de sneuheidsmeter. Lees verder “hitte”

Ooit, in een ver verleden, toen mijn lief en ik nog armlastige studenten waren en noodgedwongen primitief op vakantie gingen, ondervonden we aan levende lijve hoe dun tentdoek is. En hoe belangrijk goede buren zijn op een camping. Lees verder “Vakantieburen”

“A partner on the way”  staat op de achterkant van de vrachtwagen die we passeren op onze eindeloze weg naar het Zuiden. Ik vind het een rare slogan, een beetje als een baby-on-the-way, alsof er een vrachtwagen vol knappe mannen onderweg is naar vrouwen die er al verlangend naar uitkijken. Of misschien niet eens alleen knappe mannen, maar mannen in het algemeen; betrouwbare en minder betrouwbare, handige Harry’s en klunzen. En vrouwen ook, trouwens. Partners. Op weg naar wie ze maar heeft besteld. Lees verder “Reis”

Als iemand me vraagt wat ik aan mezelf zou willen veranderen zeg ik vaak dat ik heldhaftiger zou willen zijn, avontuurlijker. Een reiziger.
Ik hou niet van reizen en daar baal ik van.

O, ik ga graag op stap met mijn lief en de mientjes, daar niet van, maar vlak voor en ook tijdens iedere vakantie stel ik mezelf minstens één keer de vraag waar ik in vredesnaam mee bezig ben. Ik heb een heerlijk huis, een bed waar ik desnoods dwars in kan gaan liggen, een douche om in weg te smelten en alles wat ik nodig kan hebben onder handbereik. Waarom zou ik dat verruilen voor een huisje/tent/caravan van een derde van de oppervlakte en van alle mogelijk ongemakken voorzien? Lees verder “Avontuurlijk”

Voor mijn vrijwilligerswerk ga ik ieder jaar met een aantal kinderen op kamp. Al een paar jaar hebben wij de traditie om, al dan niet bij een kampvuur, een verhaal voor te lezen, waarbij verschillende mensen de rollen voor hun rekening nemen. Dit jaar ging het thema over sprookjes en het verhaal dus ook.
Uitprinten, vuurkorf erbij, en een klein lichtje om de tekst ook in het donker te kunnen zien. Veel plezier!

er is ooit

‘Gek,’ zegt mijn broer, ‘Als je straks thuis bent is er niemand aan wie je kunt vertellen hoe het hier was, hoe wij leven.’

Dat is niet waar, natuurlijk, er zijn zat mensen aan wie ik kan vertellen over mijn vakantie slash familiebezoek aan het verre Z. Er zijn zelfs mensen die bereid zijn om naar de foto’s te kijken, ook al staan er dan mensen op die ze niet persoonlijk kennen. Lees verder “Takken”

Het is vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst vloog. Ik zou graag zeggen dat dat was uit milieu-overwegingen, om mijn ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te maken. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het vooral is omdat ik een hekel heb aan vliegen. Lees verder “Vliegen”