Ach, jarig

Ach, te leven in een tijd toen jarig zijn nog een feestje was. Dat ik weken van tevoren al iedereen wees op de aankomende gebeurtenis. Dat ik in mijn agenda vlaggetjes tekende en ballonnen bij de datum. Dat ik voor de zoveelste keer memoreerde dat het altijd mooi weer was op mijn speciale dag, ieder jaar weer. Een aantoonbare leugen, maar één die het waard was om in te geloven.

Zo lang is het nog niet eens geleden. Waar anderen na hun kindertijd vrij snel het verjaardagsgevoel kwijtraken bleef het bij mij hangen. Een speciale dag voor mij alleen. Nou ja, en voor die andere schrijver, en die actrice en vooruit zelfs voor de dictator die hun verjaardag met mij deelden.

Alles vond ik er leuk aan, alles. Als kind viel het in de week waarin het zwembad weer open ging, het begin van een lange zinderende zomer. Later, in een ander dorp, in de week dat de plaatselijke ijssalon zijn deuren opende en we ons konden verheugen op lange zomeravonden waarop je nog even een lekker Italiaans ijsje ging halen. Er werd voor mij gezongen, ik kreeg kadootjes en de hele dag stroomden de berichtjes binnen. Op de mat lagen kleurige enveloppen met lieve kaarten. Allemaal voor mij, alleen voor mij.
We sloten de dag af met uit eten gaan en dan keken mijn lief en ik elkaar over de tafel heen aan en wisten dat we geluk hadden gehad. Met ons, met weer een jaar erbij, met alles.
Ach, nog te leven in die tijd.

Dit jaar zou het niet zo leuk worden, wist ik zeker. De week was om allerlei redenen zwaar en donker, het openluchtzwembad dat misschien wel of misschien niet open gaat rond deze tijd staat honderden kilometers verderop en de ijssalon is afgebroken. Zelfs het schattige zenuwachtige gedoe van de kinderen die bang waren dat ik aan de pakjes die werden bezorgd zou kunnen zien wat ze voor me hadden besteld kon me niet in een feeststemming brengen.
Met angst en beven bereidde ik me voor. Ik zou een glimlach opzetten, nam ik me voor. Doen alsof ik het leuk had, niets laten merken van wat me echt bezig hield. Gewoon de fake glimlach afstoffen die me wel vaker van pas komt de laatste tijd. Wat stelt één leugentje meer voor, immers?

Ze hadden me laten uitslapen, de twee lieverds met wie ik een gezin vorm. Zodra ze merkten dat ik wakker was kropen ze bij me, allang niet meer de kleine hummeltjes die net zo lang draaiden en wurmden tot ze met hun uitstekende ellebogen en knieën het beste plekje in het bed hadden en er voor mij en mijn lief nog net een smal reepje over was om op te liggen. Het voelde warm en vertrouwd, net als hun veel te lange gezang, de hiep hiep hoera’s die volgens de puber net zo vaak moesten als mijn leeftijd. Ik kreeg leuke en verrassende kadootjes, en de hele dag wensten mensen me via allerlei kanalen een fijne verjaardag.

En dat werd het. We lachten, aten taart en uit, en onderweg naar de ijssalon om de dag in stijl af te sluiten zongen we luidkeels mee met de radio. We hoefden elkaar niet aan te kijken om te weten dat we geluk hadden. Met elkaar, met weer een jaar erbij. En zelfs met de tijd die we met mijn lief hebben gehad, ook al is het natuurlijk afschuwelijk dat die veel te kort was.
Ach, jarig te zijn…