Ik heb een reputatie. Een niet al te jofele, maar beter iets dan niets. Ik vermoed serieus dat sommige mensen een beetje bang voor me zijn. In ieder geval vinden ze dat ik een zieke geest heb. Op zijn minst.
‘Komt er binnenkort weer een crimi uit?’ vroeg een collega uit een ander deel van het land, die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Tot mijn spijt moest ik haar nee verkopen. Nu ik erover nadacht, ben ik het afgelopen jaar bijna uitsluitend bezig geweest met een verhaal over het Ministerie (voorheen: van Zeer Geheime Zaken),samen met Patz van der Sloot. Dat is spannend, grappig, vlot, bij vlagen romantisch en triest, maar het is geen crimi.
‘En wat gaat er deze keer weer gebeuren met Kerst?’ vroeg een andere collega.
ik schudde weer mijn hoofd. Geen kerstverhaal dit jaar. Ik vertelde dat ik bezig ben met een verhaal dat speelt op oudejaarsdag. Een young adult verhaal. En bovendien feel good.
Het is nogal buiten mijn comfortzone,’ voegde ik eraan toe.
De collega keek verbaasd. Hoezo? ‘Nou, bijvoorbeeld… omdat er niemand dood gaat.’
Daarvan viel de collega bijna van haar stoel. ‘Gaat er niemand dood? Geen bloederige wonden? Niet eens een paar afgehakte vingers?’
Ze keek me aan alsof ze wilde onderzoeken of alles wel goed met me ging.
Ondertussen probeerde ik twee gedachten in mijn hoofd met elkaar te verenigen. Als eerste wat het over mij zegt dat ik kennelijk als niet helemaal lekker word beschouwd als er niets gruwelijks uit mijn brein komt, en daarnaast dat dat van die afgehakte vingers nog helemaal niet zo’n gek idee is….
Laten we zeggen dat het weer broeit en borrelt daarboven.
En voordat dat eruit komt worstel ik vrolijk verder buiten mijn comfortzone.
En oké, omdat het bijna Kerst is hier alvast het eerste hoofdstuk van de nog ruwe versie……