We gingen voor de VIP behandeling, Mien en ik. Niet in een sauna of een of andere wellness-experience, maar bij de gemeenteraad. Het kwam door een mail die ik eens aan de afdeling communicatie had gestuurd, of we niet een keer mochten komen kijken. Dat mocht. Dat mag sowieso altijd, maar in onze gemeente hebben ze daarnaast ook wat ik zelf dan maar noem het VIP-pakket, waar we na mijn mail natuurlijk subiet voor werden uitgenodigd.
We werden hartelijk ontvangen, mochten koffie en thee pakken en daarna op gereserveerde plaatsen aanschuiven.
Daar gingen we. Ons kopje thee mocht mee de zaal in en we probeerden niet te hard te kraken met onze pepernoten uit de enorme schaal in de hal, om het vragenuurtje niet te verstoren. Over het magneetvissen ging het, en hoe gevaarlijk dat is met al die tweede wereldoorlog bommen die nog her en der liggen. En over een groenstrook die al dan niet een bepaald aantal meters breed was.
Na het vragenuur was het tijd voor een diner, waarbij we met de leden van de gemeenteraad mochten mee-eten. Mien kende er een paar, van een verkiezingsdebat op school en vond het maar wat bijzonder om ze nu in het echt, en echt aan het werk te zien.
Want het bleef natuurlijk niet bij een vragenuurtje. Met hernieuwde energie en de magen vol was iedereen klaar voor het echte werk, met echte debatten en interrupties en verontwaardiging en gelach.
We kozen voor een sessie over scholen, nieuwbouw en duurzaamheid, begrotingen en kredietaanvragen. Hoewel daar niet in eerste instantie mijn warme belangstelling ligt was het toch interessant om er iets over te horen. Even tenminste. Daarna dwaalden mijn gedachten af en was het vooral leuk om te kijken naar de menselijke interactie. De verontwaardiging van de eenmansfractie toen die per ongeluk werd overgeslagen. De man die zoveel interrumpeerde dat het zelfs de voorzitter te gortig werd. De onderlinge blikken. Het triomfantelijke loopje van iemand die terugliep naar zijn plaats na een interruptie, alsof hij maar wat trots was op zijn bijdrage. Het leek een klein dorp op zich, met allerhande sympathieën en antipathieën, met mensen die de kont tegen de krib gooiden en mensen die koste wat kost gelijk wilden krijgen. Mocht je ooit een studie over menselijk gedrag willen doen maar niet al te veel tijd hebben, dan was dit waar je moest zijn. Ik smulde.
Maar mooier nog dan dit alles was een blik op Mien, die het allemaal prachtig vond en die het liefst tot het bittere eind was gebleven. Die met stralende ogen zat rond te kijken, het soort stralen dat ik niet zo vaak meer zie bij de pubers. Dat gezicht, dat enthousiasme, daar getuige van zijn was heilzamer dan welke wellnessbehandeling dan ook.
