Ze heeft een dictee gehad op school.Ik denk terug aan een keer dat ik meedeed aan een dictee, een aantal jaar geleden, notabene op diezelfde school, en reageer meelevend. ‘Het zijn altijd de kleine instinkers die je fout doet. Niet de grote, moeilijke woorden, maar juist die alledaagse huis-tuin-en-keukenwoorden.’
‘Nou,’ snuift ze, ‘Er stonden anders hele rare woorden in. Het waren zinnen, joh! Niet te doen! Met geblancheerde dit en geblancheerde dat…’
‘Klinkt lekker,’ zeg ik, ‘Was het een menu?’
Het brengt zelfs geen glimlach teweeg.
‘Er waren ook woorden bij waarvan ik nog nooit gehoord had. Echt, het was bizar! O, en het woord gechoqueerd zat er ook in. Ik wist dat het met een q moest, maar mijn vriendinnen dachten allemaal dat ik het fout had. En wat dacht je? Ik was de enige die het goed had geschreven.’
Ze balt haar vuist in een overwinningsgebaar.
‘Ze waren helemaal gechoqueerd dat jij wist hoe het moest.’
Die opmerking vindt ze dan wel grappig.
Meteen gaat ze verder over hoe vreemd en ingewikkeld de tekst was. ‘Er zaten woorden in waarvan ik dacht dat die niet eens bestonden. Luttige bijvoorbeeld. Of zoiets.’
‘Luttele misschien?’
Ze kijkt verbaasd opzij, vol onbegrip dat ik dat woord schijn te kennen. Ze fronst. Neem ik het wel serieus genoeg? Ze krijgt het gevoel dat ik het zwaar onderschat.
‘Weet je wat? Ik lees het jullie straks wel voor. Kun je zelf horen hoe moeilijk het dictee was.’
Al bij de eerste zin moeten lief en ik gniffelen. En het wordt steeds komischer. Ik zie de leraar die de zinnen heeft verzonnen al voor me, met een brede grijns achter de tekstverwerker. Dit is geestig. Hier gaan de leerlingen van smullen. Pareltjes van zinnen zitten erbij, maar wel parels voor de zwijnen, want het komische effect van de tekst is de pubers geheel ontgaan. Maar de ouders heeft de docent wel te pakken. Totaal onbegrijpelijk voor de puber, die hoofdschuddend wegloopt.
Al na luttele momenten, zou de leraar zeggen.
