We krijgen een nieuwe keuken. Dit riep ik overigens vorig jaar ook al tegen familie en vrienden, want toen was de kogel eindelijk door de kerk. Na bijna twintig jaar aankijken tegen een keuken die we al lelijk vonden toen we het huis betrokken, na alle apparatuur al twee keer te hebben vervangen, en bij ieder apparaat dat kapot ging tegen elkaar zeggen dat dit nu echt een mooie aanleiding was voor een nieuwe keuken, hebben we dan eindelijk een keuken besteld.
De levering laat langer op zich wachten dan gehoopt en voorzien. Dat heeft voor een groot deel met de keukenboer te maken, maar we moeten ook de hand in eigen boezem steken, want we zijn niet de voortvarendste, als het gaat om veranderingen in huis.
Met de komst van de nieuwe keuken zal ook het krijtbord dat we op de zijkant van de oude hebben geschilderd verdwijnen. Daarmee komt een eind aan de jarenlange traditie van krijttekeningen voor de jarige Jetjes. Ik tekende in de loop der jaren van alles en nog wat, de tekening veranderde mee met haar leeftijd en smaak. Zo maakte ik Dora, Donald Duck en playmobil, later Shrek, Megamindy en Minions. Het larger than life Oscarbeeldje inspireerde mij tot mijmeringen over films die ik had gezien rondom haar geboorte.
Ieder jaar rond deze tijd komt er een vleugje twijfel: ze zal toch niet iets erg moeilijks verzinnen dit jaar? Dit jaar wil ze een Tardis, de tijdmachine uit Dr Who. Eitje, dacht ik nog. Maar nee, ze wil een heel specifiek beeld uit de Anniversary aflevering, waarin Dr Who aan de Tardis hangt, die aan een grote kraan is opgetakeld boven Londen. Het gaat moeilijk worden, maar het moet me lukken. Het is de laatste keer dat haar verjaardag wordt opgeluisterd met een krijttekening.
Op haar Sweet Sixteen zal de keuken toch eindelijk wel gearriveerd zijn. Of misschien moeten we hem toch nog even vertragen. Ik verheug me op de nieuwe keuken. Maar ik kan erg slecht tegen het stoppen van zulke mooie familietradities.
