Als je de vakantiefoto’s van de afgelopen jaren bekijkt lijkt het alsof ik niet mee was, of hooguit een dagje ben langsgekomen om lief en kinderen te zien.
Dat komt deels doordat ik in het algemeen degene ben die de camera hanteert en voor het andere deel doordat ik zeker degene ben die de censuur uitvoert.
Weinig foto’s van mijzelf komen door de selectie. Op de meeste sta ik alsof ik net een zweepslag in mijn kuit heb opgelopen en me nu afvraag of ik publiekelijk in huilen zal uitbarsten of toch de pijn zal verbijten.
Nooit komen we op de gedachte iemand anders te vragen ons met zijn vieren te fotograferen. Ja, als we alweer in de auto zitten op de terugweg. Waar anderen op Facebook en instagram leuke kiekjes plaatsen van het hele gezin, hebben wij met enige mazzel één wazige foto van mijn lief en mij, gemaakt door een mientje, vaak nog met een vinger aan de rand van de opname.
Maar nu heb ik een selfie-stick en alles wordt anders. Het was even pielen (want waar was toch dat kleine spiegeltje voor dat kennelijk aan de achterkant van je mobiel moest?) en ik heb best een stuk of wat foto’s genomen voor ik doorhad dat ik mijn telefoon moest aansluiten wilde er iets opgenomen worden.
Mijn gezin was minder enthousiast maar dat gaf niets. Alles voor fijne herinneringen achteraf. In Legoland was de ultieme uitdaging. Wij vieren voor een mooi kasteel.
‘Je moet hem verder uitschuiven!’
‘Nee, hoger! Zo komt kleine mien er niet op!’
‘Wacht, als ik haar nou optil… snel! Dit hou ik niet lang…’
‘Cheese allemaal!’
‘Nee, die is niet goed. Nog eens. Kom op, even niet miepen.’
‘Kááááááás’
‘Laat Mien de foto anders nemen, die staat vooraan!’
‘Aargh! Wel even dat ding vastzetten!’
Het goede nieuws is dat we een aantal foto’s hebben waar we allemaal opstaan. Nou ja, een paar, en dan nog alleen als je die met half afgesneden hoofden meetelt. Het grote legokasteel is op geen enkel kiekje te bekennen. Wel hebben we een hele rits mislukte en semi-mislukte selfies. Ik zou ze kunnen censureren want Facebook- en instagramwaardig zijn ze niet bepaald.
Maar ik moet iedere keer dat ik ze zie glimlachen, en wat dat betreft zijn ze wel de ultieme vakantieherinnering….
