Auteur: Ingrid

Langzaam druppelen de foto’s binnen. Ik heb mezelf nog nooit zo vaak gezien met een leesbril op. Of met een taartje naast me waar ik maar niet aan toe kwam door het praten en het signeren. Lees verder “Boekpresentatie”

Mijn eerste boek kwam uit in 2009. Tijdens de voorbereidingen voor de boekpresentatie drong het ineens in volle omvang tot mij door dat mijn vader er niet bij zou zijn, dat juist hij, die altijd geïnteresseerd was in mijn schrijven, niet meemaakte hoe ik mijn kinderdroom waarmaakte. Ik kon niet anders dan er iets over zeggen in mijn speech, hoe bang ik ook was dat ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen. Ook zonder deze potentiële tranenbom was spreken voor een groep al spannend genoeg. Lees verder “Haperen”

Bij de bushalte kom ik een bekende tegen. We raken aan de praat en ze vertelt dat ze een nieuwe baan heeft. We zijn het met elkaar eens dat het wennen aan een nieuw jargon misschien wel één van de lastigste dingen is aan van werkkring veranderen. Lees verder “Afkort.”

Op 13 mei 2007 overleed mijn vader. Het was Moederdag, de eerste Moederdag met kleine Mien erbij. Drie dagen later, op de verjaardag van mijn lief, stond ik kleding te passen voor de begrafenis. Op de vraag van de verkoopster voor welke gelegenheid het was, barstte ik in huilen uit. Lees verder “Moederdag”

‘Jij gaat verliezen! Jij gaat verliezen!’ scanderen de jongste kinderen van het plein als de tieners zich met het spel gaan bemoeien. Het is er het weer voor: het spel met plastic flessen vol water die met een bal moeten worden omgegooid. Zoals bij ieder spel duurt het gesteggel over het vaststellen van de regels langer dan het spelen zelf. De tieners trekken zich niks aan van het gezang van de kleintjes en doen hun best de flessen van de andere deelnemers om te tikken. Lees verder “Flessen”

Het huis is nog in diepe rust als ik naar beneden sluip. Zachtjes, om de rest niet te storen. De poes steekt een smekend koppie boven het ruitje in de deur uit. Ik leg mijn vinger op mijn lippen. Natuurlijk krijgt hij meteen eten, al was het maar omdat ik niet wil dat hij iedereen wakker maakt met zijn klaaglijk gemiauw. Bij de waterkoker verbijt ik me. Kan het geborrel niet wat zachter? Moet het ding heen en weer schudden op zijn grondvesten voor het theewater geeft? Koud water is geen optie. Een glas hete thee hoort bij het ritueel. Lees verder “Rust”

 

Vroeger was ik supermama. Ik kon alles. Althans, in de ogen van de mientjes. Ik repareerde knuffels alsof ik nooit iets anders had gedaan, wist tranen binnen een seconde te drogen, kon verkeerslichten op groen blazen (hier sloeg de eerste twijfel toe, moet ik bekennen. Het ging zo vaak niet goed dat moeilijk vol te houden was dat ik dit talent bezat), kon het kanaal overzwemmen, en mooie dromen blazen om nachtmerries te verjagen. Lees verder “Superkrachten”

In november 2011 verscheen mijn kinderboek Het Ministerie van Zeer Geheime Zaken en het Verloren Legioen. Ik vatte het ambitieuze plan op om op alle scholen in mijn dorp een exemplaar van mijn boek te brengen voor in de schoolbieb. Je kunt het meisje wel uit de provincie halen, maar niet de provincie uit het meisje… in het dorp waar ik opgroeide waren vier scholen; drie openbare en één Christelijke. Ik had me dus iets verkeken op de klus die ik mezelf had opgelegd. Maar liefst achtentwintig scholen heb ik bezocht. En daarbij nog de school waar mijn vriendin A actief is in de schoolbieb, de school waar een andere vriendin juf is, én natuurlijk mijn eigen oude schooltje. Waar de kinderen van veel van mijn klasgenoten nu naar mij luisterden en onder de indruk waren van de échte schrijfster die bij hen langskwam. Lees verder “Vragen”

Een kerstverhaal in zeven delen. Vandaag het laatste deel.
Bij ‘Verhalen’ kun je het verhaal in pdf in zijn geheel lezen.

Jeanne slaat haar ogen op naar het plafond. Ze is ergens van wakker geworden maar ze weet niet waarvan. Ze hoort een diep donker gesnurk naast zich en één lang onzalig moment denkt ze dat het allemaal niet echt is gebeurd. Er was geen overval, Stan is niet neergestoken door de man met de bivakmuts over zijn hoofd getrokken, toen ze een ommetje gingen maken. Ze heeft het alleen maar gedroomd, het steegje, de schrik van de enge man die ineens voor hen stond, de klap tegen haar hoofd, het mes. De adrenaline die ze door haar lijf voelde razen terwijl ze alleen achterbleef met haar bloedende echtgenoot en die ze later zo goed kon gebruiken om geloofwaardig over te komen bij de politie, die natuurlijk precies wilde weten wat er gebeurd was. Lees verder “Giftiger Kerst deel 7”