Ingrid Mulder

Het paspoort is er. Het nagelnieuwe, nooit eerder vertoonde paspoort waarop de nieuwe naam van de puber pontificaal prijkt.
Het was wat Wobke Hoekstra misschien een ‘tangverlossing’ zou noemen, want het ging niet zonder slag of stoot.
Na ons eerste leuke contact in de geboortegemeente van de puber, bleek onze eigen gemeente te vinden dat de vrolijke mevrouw die ons had geholpen het niet helemaal goed had gedaan. Er was iets mis met de akte en daarom konden ze ons niet verder helpen. Jammer maar helaas. En of we maar contact wilden opnemen met die andere gemeente.
We lieten ons teleurgesteld wegsturen. Eenmaal thuis, ja, toen wist ik wel wat ik had moeten zeggen. Wat was er dan precies niet goed gegaan? En wat moest ik tegen de gemeente-ambtenaar zeggen als die vroeg wat hij of zij aan de akte moest wijzigen, als ik zelf niet eens wist waarom die niet goed genoeg was? En had de gemeente niet beter zelf even kunnen bellen, als collega’s onder elkaar?
Maar dat was thuis, en niet aan de balie waar mijn assertiviteit beter van pas was gekomen. Lees verder “Pas”

Dat was hem dan, 2021.
Het eerste volledige kalenderjaar dat mijn lief niet heeft meegemaakt.
Het jaar waarin we zijn eerste sterfdag herdachten. Het jaar waarin alle eerste keren achter de rug waren. De eerste verjaardagen, kerst, onze trouwdag. Het jaar ook, waarin we merkten dat de rouw niet over is als “alle seizoenen er een keer overheen zijn gegaan”. En het jaar waarin we ons realiseerden dat niet iedereen dat weet, dat het niet voorbij is, dat het nog net zo rauw, vers en schrijnend aanvoelt.
Het jaar waarin bekenden vrienden werden. Waarin de mensen die niet zo naïef dachten “dat het nu maar eens voorbij moest zijn” steun boden als we het het meest nodig hadden. Lees verder “2021”

Ineens was het alles, alles was het.
Het gedoe rond het nieuwe paspoort van de puber, waardoor het leek alsof het domweg niet zo mocht zijn, omdat er telkens iets misging. De examenstress. De blessure van de puber die erger leek dan het zich eerst liet aanzien. Iemand tegenkomen tijdens het wandelen die me herinnerde aan de herdenkingsdienst die nog steeds niet heeft kunnen plaatsvinden. Hoe leeg en kaal de uitvaart van mijn lief was. Hoe akelig het was om op de parkeerplaats van het crematorium afscheid te moeten nemen. Hoe we daar stonden, op die parkeerplaats, terwijl we de auto met daarin mijn lief zagen wegrijden. Het was al lopend huilen, midden op straat, bij de herinnering. Lees verder “Alles”

Met Kerst heb ik eigenlijk nooit iets gehad. Als kind vond ik bij de jaarlijkse kerstviering van de zonddagsschool vooral de vertelling met het viltbord leuk, naast de warme chocolademelk (meestal lauwig),  de kerstkransjes en het tasje met een boek en een sinaasappel natuurlijk. Minder vond ik het kerstspel. Als dikkerdje kwam ik nooit in aanmerking voor de rol van Maria of zelfs maar van een van de engelen. In plaats daarvan stond ik in een jutezak herder te zijn, ieder jaar weer. Lees verder “Kerstgevoel”

Sinterklaas is, meer nog dan het feest van kadootjes, het feest van herinneringen.
Herinneringen aan lang geleden, toen ik zelf nog een puber was, of nog kleiner, in de tijd dat we het vierden met mijn opa en oma en oom en tante.
Maar ook herinneringen van korter terug. Van ons eigen gezin, mijn lief en de nog kleine mientjes.
Die keer dat Grote Mien haar gymschoenen aan had getrokken en op wacht wilde zitten in de gang, om snel achter de piet aan te kunnen rennen, zodra hij op het raam klopte. De keer dat we overal in huis kadootjes hadden verstopt en de mientjes ze met behulp van een fotospeurtocht moesten zoeken. Hoe ze er maar niet over uit konden dat sinterklaas echt een foto van hun bed had kunnen maken zonder dat zij er iets van hadden gemerkt. Hoe dan, wanneer dan? Lees verder “Sint”

Daar gingen we, de puber en ik, naar de gemeente. De puber gewapend met een setje nagelnieuwe pasfoto’s en een grote envelop met daarin de felbegeerde verklaring van de deskundige. Dat het voor het echie was. Dat het niet zomaar een puberding was. Dat hij zich echt hij voelt.
En nu gingen we het officieel maken. Lees verder “Vrolijk en droef”

Lang geleden, toen de puber nog een erg klein Mientje was, hoorde ik in de kerk vanuit de crècheruimte een doordringend gehuil komen. Ik wist dat het niet die van mij was die huilde, want Mien vond het altijd leuk en gezellig op de oppas. Het gehuil stopte niet, werd zelfs nog een tandje harder en ik ging toch maar even kijken. De mensen in de crèche konden het kind duidelijk niet stil krijgen en wellicht konden ze wat extra handjes gebruiken. Mien bleek haar vingertje vakkundig in de lift van de speelgoedgarage te hebben gestoken, waarna die niet alleen niet meer op en neer ging, maar haar vinger ook muurvast zat. Lees verder “Vangnet”

‘Heb je er nou serieus mandarijnen bij gelegd?’
Ik kijk naar de schaal met snoep waar de drie mandarijntjes die ik nog op de fruitschaal had liggen  inderdaad een beetje zielig hun best doen een gezond contrast te vormen. Ik kan zeggen dat ik de schaal zo leeg vond, zelfs met drie grote zakken snoep erop uitgestort, maar de inderhaast alsnog gekochte laatste zak had daar al een einde aan gemaakt.
‘Je weet maar nooit,’ zeg ik dus maar, schouderophalend, want hoewel dat als een cliché klinkt zit er wel enige waarheid in. Lees verder “Mandarijn”

En ineens was het er weer: het rauwe, het scherpe, de pijn waartegen geen middel helpt. Misschien, dacht ik, komt het door het katterige jetlag-gevoel dat ik altijd heb als de klok wordt verzet. Misschien is het hoe snel het donker is, en hoe lang het nog duurt voor ik weer kan aftellen naar het licht. Maar het is zwaarder en moeilijker en er lijkt geen licht om naar uit te kijken. Lees verder “Chocoladedagen”

Eindelijk stond het dan op Netflix. Ik had er al zó lang over gesproken, zó vaak hoog over opgegeven, zo naar uitgekeken dat de puber niet anders kon dan er met mij naar te kijken. Seinfeld.
De comedy die meer dan welke ook is verbonden met mijn jongere jaren. Meer nog dan de series die ik keek toen ik nog bij mijn ouders woonde, zoals de sitcom waarin een jonge Michael J. Fox schitterde en die door mijn oma fonetisch werd uitgesproken als “De familie Ties”.
Seinfeld. Mijn lief en ik waren er dol op, en veel opmerkingen en grappen grepen terug op afleveringen van de serie. De soepnazi, de muffintops, het overgeefrecord, de krimpfactor. Lees verder “Seinfeld”